Jak na deszczu łza, cały ten świat nie znaczy nic.
Chwi­la która trwa, może być naj­lep­szą z twoich chwil.


Kon­cep­cja deszczu za­leżna od człowieka:
Pe­symistów ole­wa, na op­ty­mistów leci.


Przy­jaciele w twoim suk­ce­sie zaw­sze znajdą ja­kiś niedop­ra­cowa­ny ele­ment, który To­bie wy­pomną, za ple­cami zresztą. Zaz­drość? tros­ka? pro­wokac­ja? kom­pleks? praw­da? nieważne! Prze­mawia przez nich to.

Nie do opi­sania ból kiedy, nies­pra­wied­li­wie oczer­niana dusza,
Szklis­te oczy z wściekłości, kiedy tra­fiony w naj­czul­szy punkt...

Cza­sem chce­my być lep­si, ale sie­dzi­my w gor­szym tak głębo­ko, że nie pot­ra­fimy te­go zmienić.

                                           

Kochać to także umieć się roz­stać. Umieć poz­wo­lić ko­muś odejść, na­wet jeśli darzy się go wiel­kim uczu­ciem. Miłość jest zap­rzecze­niem egoiz­mu, za­bor­czości, jest skiero­waniem się ku dru­giej oso­bie, jest prag­nieniem prze­de wszys­tkim jej szczęścia, cza­sem wbrew własnemu.